Euskal herritarren sinesmenek hainbat jainkotan sinestea barne hartzen zuten. Horien artean ezagunenetakoa Mari jainkosa zen. Jainkotasun hau ekaitzen eta naturaren gainean boterea zuen jainko femeninoa zen. Batzuetan Amalur Lurraren ama jainkosarekin ere nahasten zuten. Mari gezurra edo harrotasunaren aurrean krudela izaten zen. Mari Anboto mendiko kobazulo batean bizi zela zioten eta mendien artean mugituz joaten zen.
Kondairak dioenez, hainbat urtez Anboto menditik igaro gabe egon ondoren, Mari bere etxea bisitatzera itzuli zen. Jainkosaren etorrera ez zen gauza ezezaguna izan: sutan zegoen zaldi hegalari batek garraiatzen zuen, eta euriarekin batera iristen zen, Anbotoko kobazuloan iritsi arte.
Egun batean, artzaina zen neska gazte batek Anbotoko larreetara eraman zuen ugazabaren artaldea, ardiek belarra jan eta arratsaldean etxera itzultzeko. Baina artzainak ardiak zenbatzean konturatu zen bat falta zitzaiola. Galdutako ardia beldurrez gailurreraino igoko zela pentsatu zuen. Artzaina ardiaren bila hasi zen, eta haitzulo baten sarreran aurkitu zuen, tontorretik gertu.
Neska gazteak kobazuloan Mari jainkosarekin topo egin zuen. Mari lanean ari zen, ardien artilea eskuan zuela iruten ari zen, horrela haria lortzeko. Marik artzain gazteari laguntzeko eskatu zion, ordainetan sarituko zuela eta egunen batean bere artaldea izango zuela agindu zion. Artzainak onartu egin zuen, eta hurrengo zazpi urteak iruten ikasten eman zituen, baita animalien hizkuntza eta jainkosari laguntzen ere.
Denbora horren ondoren, Marik ikatz puska handi bat eman zion desagertu aurretik. Kobazulotik irtetean, artzaina konturatu zen ikatza urre bihurtu zela, eta horrela bere etxea eta artaldea erosi ahal izan zituen. Artzainak Mariri esker, lana gogor eginez eta esfortzuarekin ametsak lortzen direla ikasi zuen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina